کاشی ایران درآسیای میانه

به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از همشهری، «خاک گهربار» تنها یک تعریف و تمثیل از روی عشق به سرزمین مادری نیست، هرگوشه و هرجایی از این سرزمین یا گوهری در خاک پنهان است یا بر خاک جاری یا ساکن است اما از معدن و رود و کوه و جنگل که بگذریم خود خاک ایران هم کیمیایی است برای صنعت کاشی و سرامیک و صنایع کوچک‌تر مثل سفال. ایران از دیرباز یکی از قطب‌های تولید کاشی و سرامیک بوده و پیشینه درخشان در زمینه سفالگری باعث شده کشور ما تبدیل به یکی از کارآزموده‌های صنعت کاشی و سرامیک شود تا جایی که صنعتگران این عرصه همواره بین 10کشور برتر دنیا در زمینه تولید بوده‌اند اما صادرات حکایت دیگری دارد...

میزان تولید سالانه کاشی در کشور حدود 400میلیون مترمربع است که 200تا250میلیون مترمربع از این میزان به مصرف تقاضای بازار داخلی می‌رسد. البته به گفته کارشناسان این صنعت، ظرفیت تولید کاشی در کشور بالاتر از این میزان و حدود 600میلیون مترمربع است ولی به‌دلیل ایجاد تعادل میان عرضه و تقاضا از یک سو و افزایش مشکلات دسترسی به مواداولیه، تولیدکنندگان از تمامی ظرفیت خود استفاده نمی‌کنند.

ظرفیت‌های صادراتی کاشی ایران

هرسال حدود 150تا 200میلیون مترمربع از کاشی تولید کشور با صادرات از کشور خارج می‌شود که عمده مشتری این صادرات در یکی دو سال اخیر کشور عراق بوده است. دیگر مقصدهای صادراتی کاشی ایران  سوریه و افغانستان و پاکستان همگی از اهالی جهان سوم هستند و صادرات به این کشور‌ها نمی‌تواند برای ایران سود آنچنانی داشته باشد. این صادرات حتی به لحاظ کیفی هم مطلوب نظر کارشناسان نیست. رئیس اتحادیه کاشی‌ساز و کاشی‌فروش  در این زمینه می‌گوید: با توجه به رکود ساخت‌وساز در کشور طی سال‌های اخیر، صادرات همیشه برای این صنف امیدوارکننده بوده و متأسفانه در سال‌های اخیر ترکیه جای ما را در بازار کشورهای آسیای میانه گرفته است. مصطفی گودرزی اضافه می‌کند: از آنجا که عمده صادرات کاشی ما به کشور عراق است، هرگاه این کشور از لحاظ سیاسی، اقتصادی و اجتماعی شرایط باثبات و مناسبی داشته وضعیت صادرات ما هم بهتر بوده ولی بااین‌حال، این صادرات بیشتر کمی است و از لحاظ کیفی ارزش چندانی ندارد. وی با اشاره به اینکه میزان صادرات طی سال‌های اخیر هرسال رو به افزایش بوده است، ادامه می‌دهد: تولیدات کاشی ایران زمانی حتی به کشورهای اروپایی صادر می‌شد. البته حجم این صادرات زیاد نبود و کشورهای آسیای میانه مشتری عمده تولیدات ما بودند درحالی‌که این کشورها امروز به هیچ عنوان از ما جنس نمی‌خرند و بازار صادرات ما باوجود همه ظرفیت‌هایی که در این صنعت وجود دارد، به عراق منحصر شده است.